غزه یک «یاحسین» کم دارد!

محرم امسال قرین غمهای غزه گشته است و من سخت حیرانم. اشکها و ناله‌های کودکان آن سامان بی‌سامان مرا به یاد خردسالان ابردل کربلا می‌اندازد. اما در شگفتم که چرا پس از گذشت بیش از نیم قرن هنوز طنین ناله‌های فلسطین، اندام دژخیمان را خرد نکرده است؟

چرا اشکهای فلسطین سیل نمی‌شود؟ و چرا فریادهای آن شرری ندارد تا دشمن را به آتش کشد، آنگونه که در کربلا، هزار سال پیش اتفاق افتاد و در هزار کربلای دیگر در این هزار سال.

شاید آن سوز را باید مادران آن دیار در گلوی کودکان خویش می‌پروراندند که سردی این آه‌ها موروثی است. این قطره‌های اشک، همه عقیم‌اند.

و آن شور که در ذات این فریادهای بی‌ثمر نیست این روزها چه ملموستر است.

روزهایی که نسیمی از کربلا برخاسته. آری درست فهمیده‌ای، آن شور و سوز و اثر، «حسین علیه االسلام» است. و چه خوب گفته آنکه گفته: نمک دین حسین است. «حسین» تمنای حنجره فلسطین است.

کودکان فلسطین باید همه، مهر حسین با شیر از مادر بگیرند! تا کربلای آنان نیز آبستن عاشورای پیروزی گردد.

حسین ولی خدا بود که عزتش را به هیچ نباخت و آزادانه ایستاد و آزادگی را آموخت. حسین به ناله‌ها سوز داد که هر گاه بر تارک بُتی نشینید، آن را تا ریشه بسوزاند.

این سوز را در لبنان همه دیدند که در سی روز به ثمر نشت.

مگر نه این که حسین کشتی نجات است؟ «اِنَّ الحُسین مِصباحُ الهُدی وَ سَفینَةُ النَجاةِ»، مردم فلسطین باید این را بدانند که برای نجات از این طوفان باید به سوی حسین آیند.

و این روزها این سفینه چه دست یافتنی‌تر است.اگر خوب گوش کنی ندای «هَل مِن ناصر...» حسین علیه السلام را خواهی شنید. کافی است کام بر یاحسین برگشایی. و این همان چیزی است که غزه آن را کم دارد. آری غزه یک «یا حسین» کم دارد.

«اِنَّ لِقتل الحُسَینِ حرارةً فِی قُلوبِ المُؤمِنین لَن تُبرَدُ اَبَداً»

شور حسینی هیچگاه در دل مردان با ایمان سرد نمی‌شود.